من محرومم یا او...

قبلا شنیده بودم جاده صعب العبور 

اما اینطوری دیگه ندیده بودم

خلاصه هر طوری بود رفتیم

با بچه هایی که همراهمون بودن همه چی رو هماهنگ کردیم وارد روستا شدیم 

با اهالی سلام و احوال پرسی کردیم

بچه های ناز که خجالت نمیذاشت به ما نزدیک بشن رو  بغل می گرفتیم با یه شکلات سعی می کردیم خجالتاشون رو آب کنیم

نیازی نیود اهالی از فقر و نداری برامون بگن 

اما یه کم که گذشت پیرمردی که لباس لری تنش بود و آفتاب سوختگی صورتش دل آدمو یه جورایی ... بی خیال

خلاصه شروع کرد به درد دل که :

اصلا هیچ کس ما رو نمی شناخت انگار اصلا ما تو این دنیا نبودیم

انگار ما آدم نبودیم

تازه دو ساله برا مون برق کشیدن

هنوز سرویس بهداشتی سالم  نداریم و....

این حاج آقای مرادی بود که چلو رو زنده کرد

بگذریم بعضی حرفاشو دوس ندارم به همین راحتی بزنم

 تو راه برگشت رفتیم خونه مردی میان سال که اومده بود ما رو راهنمایی کنه 

فقط همین قدر بگم که یه جایی رو اسمشو گذاشته بودن اتاق با سنگ و چوب و فنس کلوخ و آهن یه جوری جمغ و جورش کرده بودن و تو یکی از  همونا که اسمش اتاق بود  حیوونا هم همونجا بودن گوشه اتاق روی یه سکوی یکی دو متری پیر مرد و پیرزن خانواده اونجا زندگی میکردن

که وقتی پیرمرد به من گفت ما رو از این زندان نجات بدین آتیش گرفتم

پی نوشت :

روستای گچی از توابع بخش چلو شهریتان اندیمای استان خوزستان

حاج آقای مرادی هم کسی هست که از گروه جهادی بلاغ المبین حدود پنج سال قبل این منطقه رو پیدا میکنند و بعد از مشاهده محرومیت ها نامه ای به دفنر رهبری می نویسند و با دستور رهبری بنیاد اجرای فرمان اما هم وارد کار میشن و خلاصه دارند تلاش می کنند مشکلات حل بشه

البته شما اگه بخواین غیر از دعا کاری بکنید می تونم لینک کنم شما رو البته خیلی خوبه مثل بعضیا نباشیم که زمان جنگ فقط دعا بلد  بودن

ببخشید