مرا ببخش اگر باز هم گرفته صدایم!

اگر نسیم به آسانی از تو کرد جدایم

هنوز خاطره هایت نمی کنند رهایم

هنوز خواب و خوراکم شبیه آن شب اول

هنوز مثل همان روزهاست حال و هوایم

مرا که قاصدکی توی دست های تو بودم

به باد دادی و دیگر مهم نبود برایم

که بادهای سرآسیمه ی گرسنه چه هنگام

کجای وحشت این خاک می کنند رهایم

مرا شکست، مرا سوخت حسرت تو ولی باز

به خود اجازه ندادم به دیدن تو بیایم

گرفته ام جگرپاره را میان دو دندان

مرا ببخش اگر باز هم گرفته صدایم!

تو بادبادک خود را به باد دادی و رفتی

منم که بسته هنوز این نخ بلند به پایم...

پانته آ صفایی بروجنی

مادری گفت حسین جان همه را بخشیدند

 

 

فقط یک بار هم که شده می خواهم جزء همه باشم

آنجا که گفتند

 

مادر ی گفت حسین جان همه را بخشیدند....

 

 

ای هم نشین خلوت نخل ها

ای همنشین خلوت خامــــــوش نخلها !               تنهایـی ات مبـاد، فرامـــوش  نخلها

 

بعد از تو چشم تشنه پرستی نداده است               آبی به ریشه های عطش نوش نخلها

 

خم کرده است قامت شمشــاد عشق را                سنگینی فــراق  تو بر دوش  نخلـها

 

انگار یک قرابت دیرینـــه داشته است                نیــزار نالــه های تو با گوش نخلـها

 

طبعم نوشت نام تو را با دو بیت اشک                بر قامت همیشـه عــزاپوش نخلهـــا

 

 

امشب  تو نیستی و برای گریستن

 

ما تشنه می رویم در آغوش نخلها

آقای مهربان کرم تو فرق می کند

مست از غم توام غم تو فرق می کند

محو توام که عالم تو فرق می کند

با یک نگاه می کشی و زنده می کنی

مثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند

یک دم نگاه کن که مرا زیر و رو کنی

باید عوض شد آدم تو فرق می کند

تنها کمی به من نظر لطف می کنی؟

آقای مهربان! کم تو فرق می کند

زخمی است در دلم که علاجی نداشته است

جز مرحمت که مرهم تو فرق می کند

اشک غمت برای من احلی من العسل

گفتم  برای من غم تو فرق می کند

صلح تو روضه است حماسه است غربت است

ماهی تو و محرم تو فرق می کند

باید خیال کرد تجسم نمود؛ نه؟

نه؛ گنبد تو پرچم تو فرق می کند

لختی بخند قافیه ام را بهم بریز

آقای من! تبسم تو فرق می کند

سیدمحمدرضا شرافت

ای کاش حرم داشت.....

هر قدر که می خواست گدا، شاه کرم داشت

آن قدر که پیش کرمش، خواسته کم داشت

در خانه او بود که در اوج غریبی

دل های غریبان جهان، راه به هم داشت

دلخوش به نفس های مسیحایی او بود

شب های مدینه که فقط غربت و دم داشت

داغی شده بر سینه غم های وسیع ش

 یک کوچه باریک که بیش از همه غم داشت

راحت شد از اندوه جفاکاری یاران

ای کاش که یاری به وفاداری سم داشت

ای آینه ها آینه ها! ذکر بگیرید

ای کاش حرم داشت حرم داشت حرم داشت ...

زهرا بشری موحد