زمستان است اینجا
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است.
کسی سربر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کس یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است پس دیگر چه داری چشم
زچشم دوستان دور یا نزدیک
مسیحای جوان مرد من ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناحوانمردانه سرد است...آی...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی در بگشای!
منم من میهمان هر شبت لولی وش مغموم
منم من سنگ تیپا خورده رنجور
منم دشنام پست آفرینش نغمه ناجور
نه از رومم نه از زنگم همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در بگشای دلتنگم
حریفا میزبانا میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست مرگی نیست
صدایی گر شنیدی صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد سحر شد بامداد آمد
فریبت می دهد برآسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا! گوش سرما برده است این یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود پنهان است
حریفا! رو چراغ باده را بفروز شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر درها بسته سرها در گریبان دستها پنهان
نفس ها ابر دل ها خسته و غمگین
درختان اسکلت های بلور آجین
زمین دلمرده سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهروماه
زمستان است......
مهدی اخوان ثالث
باسلام وادب...
روز مولایمان امیرالمومنین ارواحناله لک الفدا وبی بی دوعالم فاطمه زهراروحنافدا
هدیه ای تقدیم همه همسنگرانم
التماس دعای عهد وفرج مولایمان ان شاالله
هشت فایده تقوا در کلام مولی الموحدین
امام على علیهالسلام فرمودند: همانا تـقـواى خــدا داروى درد قـلبهـاى شماست و بیـنا کننده کورى دلهایتان و شـفابخش بیمارى جسمهایتان و برطرف کننده تـباهى سیـنههایتان.و پاک کننده آلودگى جانـهایتان و روشـنى بخش ضعف چشمهایتان و فرو نشاننده تـرس و اضطراب دلهایتان و زداینده سـیاهى ظُلمتتان.
متن حـدیث:علی بن ابی طالب علیهالسلام : إنَّ تَقوَى اللّه دَواءُ دَاءِ قُلوبِکُم،وبَصَرُ عَمى أفئدتِکُم، وشِفاءُ مَرَضِ أجسادِکُم ، وصَلاحُ فَسادِ صُدورِکُم، وطَهورُ دَنَسِ أنفُسِکُم، وجَلاءُ عَشا أبصارِکُم، وأمنُ فَزَعِ جَأشِکُم، وضِیاءُ سَوادِ ظُلمَتِکُم.
نهج البلاغه، خطبه ۱۹۸