برو ولی.........

به نقل از پاراگراف

منم و بادهای پاییزی

چه شکل های غم انگیز مبهمی دارند!
و ابرها چه خیالات درهمی دارند!

چقدر ساکت و سنگین و سرد می گذرند!
سیاه و غم زده انگار ماتمی دارند

حیاط خانه پُر از پَر، پُر از زباله شده است
تو نیستی و کلاغان چه عالمی دارند!

تو نیستی...منم و بادهای پاییزی
که دست از سر این خانه برنمی دارند

منم که پنجره را باز می کنم هر روز
و فکر می کنم این کاج ها غمی دارند

تو نیستی...منم و شاخه های خشک انار
و ابرها چه خیالات درهمی دارند!

پانته آ صفایی بروجنی

 

حوض نقاشی

حوض نقاشی 

                                                                 

قلم را بردار و نقاشی ات را بکش حتی اگر تحریم باشی.

                                                                     

پ.ن : تحریم چند تا دیالوگ تو این فیلم داشت 

صحنه ای که رضا تو سوپر مارکت بود و گفت تحریم چیز بدیه

صحنه های جدایی رضا و مریم از سهیل در ادامه فیلم

و در آخر هم اونجایی که رضا پشت دیوار کلاس با سهیل حرف میزد

فاصله

خودت پیش دستی کن و دست به کار شو 

پرکن این فاصله ها را 

قبل از آنکه خاک تیره لحدش را بگذارد

خوابم آقا

خدمتکار دیر کرده بود

آقایش رفت دنبالش دید کنار کوچه خوابش برده

با بادبزن کمی باد زد بیدار که شد

گفت شب ها بیشتر بخواب و روزها کار کن

خادم آقا امام صادق علیه السلام بود

پ.ن آقای من یادت هست که خوابم برده

کل دلخوشی زندگی من...

و یک غروبِ غم انگیز می رسی از راه
که می بَرند مرا روی شانه های سیاه

صدای گریه بلند است و جمله هایی هم
شبیهِ تسلیت و غصه و غمی جانکاه

به گوش یخ زده اَم می رسد وَ فریادی
شبیهِ حُرمَتِ این لااِلهَ اِلا الله !

وَ چشم هام، که چشم انتظار تو هستند!
-اگر چه منجمدند و نمی کنند نگاه-

وَ بغض می کند آن جا جنازه ی من که
«تو» را همیشه «نَفَس» می کشید و «خود» را «آه»

چقدر شب که تو را من مرور کرده ام وُ
رسیده ام به: غزل، گُل، شکوفه، دریا، ماه

بدون تو، همه ی عمرِ من دو قسمت شد :
دقیقه های تکیده "،  "دقیقه های تباه""

اگر چه متنِ بلندی ست درد دل هایم
سکوت می کنم و شرحِ قصّه را کوتاه –

که باز جمعه رسید و نیامدی و شدند
««غروب جمعه »و «مرگ» و «وجود من‌» همراه

برای بدرقه ی نعشِ من بیا هر روز 
که کارِ من شده سی بار مرگ در هر ماه  

وَ کلِّ دلخوشی زندگی من، این که
تو یک غروب غم انگیز  می رسی از راه

مهدی زارعی

یاد او

یک بسته تیغ بینداز بالا 

یادش چنین  است در گلو

شب شکسته

شب را بشکن

آن وقت می فهمی شب های یک شکسته را

بخوان و برو

 بخوان و برو.....

کمی آهسته

رفتی ؟

باشد برو !

فقط کمی آهسته 

پای چشمم پشت پایت زخم گشته.......