املا نمی شدیم و عبارت خدا نوشت
از هر هجای ما به ظرافت خدا نوشت
اوقات عشق ، صرف کرامات قوم ماست
در شأن ما حدیث و روایت خدا نوشت
هر کس که از قبیله «سلمان» نمی شود!
بر تار و پود شیعه اصالت خدا نوشت
در هرم و سوز بندگی اش ذوب گشته ایم
مثل سپند روی حرارت خدا نوشت
خط قلم کشیده کشیده شکسته شد
با خط هاشمی به صراحت خدا نوشت-
عشّاق اهلبیت ، مسیحای عالم اند
از بچه های حیدر و آقای عالم اند
اثر دوست خوبم سید باقر سیدی زاده
مولای ما نمونه ی دیگر نداشته است اعجاز خلقت است و برابر نداشته است وقت طواف دور حرم فکر می کنم این خانه بی دلیل ترک بر نداشته است دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی آیینه ای برای پیمبر نداشته است
سوگند می خورم که نبی شهر علم بود
شهری که جز علی در دیگر نداشته است
طوری ز چارچوب در قلعه کنده است
انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است
یا غیر لافتی صفتی در خورش نبود
یا جبرِِییل واژه بهتر نداشته است
چون روز روشن است که در جهل گمشده است
هر کس که ختم نادعلی بر نداشته است
این شعر استعاره ندارد برای او
تقصیر من که نیست برابر نداشته است
« اینجا دنیاست و ما در آن غرق شده ایم،
هر کس تمایل او به صاحبش باشد و در برابر آن گردن فرود آورد ( اطاعت کتد) ،
با او محشور می باشد،
در هر کجا خواهد بود؛
اما آنچه دائمی و پایدار می باشد، خانه آخرت است» .
چند خطی از نامه ای به قلم امام جواد علیه السلام
سرم را چرخاندم به این سو و آن سو انگار که دنبال کسی می گردم
از مردم پرسیدم
کسی اباجعفر را می بیند؟
از هرکس سوال کردم گفت : نه
دستور امام بود که بپرسم
تا اینکه ابوهارون مکفوف پیر روشن ضمیر روشن دل وارد مسجد شد
از او پرسیدم
انگار از همه بینا تر باشد و انگار از بیرون مسجد هم امام را می دیده طوری که تعجب در چهره اش موج میزد جواب داد :
بله آیا آن حضرت نیست که ایستاده ؟
گفتم از کجا فهمیدی
گفت چطور نبینم در حالی که او نوری درخشنده است ؟
برداشتی آزاد از روایت قطب راوندی از ابوبصیر
منتهی الامال
