دوستان نادان

 

 

لطفا به کسی برنخوره

ولی خیلی از این آدما دور و بر ما دیده می شه

متاسفانه

شرح این جملات امام و نظر خودم رو میذارم برای بعد

منتظر نظرات شما هستم تا ببینم شما چی فکر میکنید

خسته

نه اینکه خسته شده باشم 

نه 

فقط خدا کند شرمنده پاهای خسته ام نشوم.

زمستان است اینجا

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است.

کسی سربر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید نتواند

که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کس یازی

به اکراه آورد دست از بغل بیرون

که سرما سخت سوزان است

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است پس دیگر چه داری چشم

زچشم دوستان دور یا نزدیک

مسیحای جوان مرد من ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناحوانمردانه سرد است...آی...

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی در بگشای!

منم من میهمان هر شبت لولی وش مغموم

منم من سنگ تیپا خورده رنجور 

منم دشنام پست آفرینش نغمه ناجور

نه از رومم نه از زنگم همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در بگشای دلتنگم

حریفا میزبانا میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست مرگی نیست

صدایی گر شنیدی صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگذارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گویی که بیگه شد سحر شد بامداد آمد

فریبت می دهد برآسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا! گوش سرما برده است این یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر درها بسته سرها در گریبان دستها پنهان

نفس ها ابر دل ها خسته و غمگین

درختان اسکلت های بلور آجین

زمین دلمرده سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهروماه

زمستان است......

 

مهدی اخوان ثالث

 

آتشی را که در آن زیسته ای سرد مکن

سر خود را مزن اینگونه به سنگ

دل دیوانه ی تنها دل تنگ

فریدون مشیری

لا اله الا الله

همچنان پای انقلاب اسلامی ایستاده ایم

... ولی هر چه که آمد نرسید

...و به همراه همان ابر که باران آورد

مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

باد یک نامهء بی واژه به کنعان آورد

بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

به سر شعر هوای غزلی زیبا زد

دختر حضرت موسی به دل دریا زد

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید

دشت هم از نفس چادر او گل می چید

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید

من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

باور این سفر از درک من و ما دور است

شاعرانه غزلی راهی "بیت النور" است

آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسید

عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

که اویس قرنی هم به محمد(ص) نرسید

عاقبت حضرت معصومه(س) به مشهد نرسید

ماند تا آینهء مادر دنیا باشد

حرم او حرم حضرت زهرا(س) باشد

صبح شب می شد و شب نیز سحر هفده روز

چشم او چشمه ای از خون جگر هفده روز

بین سجاده ، ولی چشم به در هفده روز

چشم در راه برادر شد اگر هفده روز

روز و شب  پلک ترش روضه مرتب می خواند

شک ندارم که فقط روضهء زینب می خواند.

او ست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم

شرمنده چند وقت نبودم نتونستم سر بزنم
الانم میریم اردو جهادی (تف به ریا)
و این بار خواسته م فقط همینه


مرا ببر و نیاور فقط همین

دست و دلم

دستم لرزید

دلم پر شد

وقتی که نوشتم:

او

شعر از علی مردانی 

با تغییر در ضمیر

مدیونی اگه نگی

 کاش او مرا ببخشد برای اشتباهاتم

و از همه میخوام برای اشتباهاتی که انکار کردم منو ببخشن

و دوس دارم بهم بگن کجا اشتباه داشتم

نمیخوام همین طوری باز ادامه بدم و یه روز برگردم ببینم که ...... 

مدیونی اگه نگی

زنگ سیاه و سفید

از زنگ نقاشی می ترسید

نه که بترسد 

حسی شبیه اضطراب داشت

اضطرابی نفرت بار 

نه که نقاشی بلد نباشد

نه فقط به خاطر اینکه باز هم مجبور بود گل های خانه شان را بی رنگ بکشد

مداد زرد رنگ نبود که چراغ خانه را روشن بکشد

ولی موهای پدر را می توانست سفید بگذارد